Net voordat ik wil aanbellen voor mijn laatste huisbezoek gaat mijn telefoon. De woningbouwvereniging. Ik sta als contactpersoon voor mevrouw Ahma en er is een overlastmelding binnengekomen.

Van binnen zucht ik; ik heb een half jaar geleden geprobeerd met mevrouw Ahma in contact te komen, haar uit te leggen dat ze problemen krijgt als ze zoveel lawaai blijft maken, maar op een bepaald moment deed ze de deur niet meer open en pakte ze de telefoon niet meer op.

Tegelijkertijd waren de problemen niet zo groot dat we er verder veel mee konden, dus moest ik voor dat moment het dossier sluiten. Dat leg ik de dame van de woningbouwvereniging uit; we hebben geen betrokkenheid meer en dus kan ik er niet zomaar heen. Ik adviseer hen om een melding bij Veilig Thuis te doen, dat is de route tenslotte bij zorgen. Snel ga ik naar binnen, het is al 3 minuten na de afgesproken tijd.

Na het huisbezoek fiets ik naar huis en langzaam gaat de dag door mijn hoofd. Mijn gedachten blijven hangen bij mevrouw Ahma. Een mevrouw uit onze wijk waar ik nu van weet dat het misschien niet zo goed gaat. Ze was niet altijd even realistisch en soms zomaar ineens boos op me.

De wetenschap dat het met een mevrouw uit onze wijk niet zo goed gaat en dat we daar dan niks mee of aan doen op dit moment, zit me toch niet helemaal lekker. Want misschien zijn de signalen voor Veilig Thuis wel niet heftig genoeg om er een gedwongen actie op uit te zetten. En dan doet niemand wat.

Als de problemen dan door blijven gaan, komt er wel actie, maar dat kan dan best nog een poosje duren…en dan is het meteen zo groot en in tussentijd is er dan geen hulp…. Ik krijg het er warm van . Dit voelt niet goed want dit is niet waar ik mijn werk voor doe. Ik stap af en besluit om vanaf een afgelegen bankje mijn leidinggevende te bellen, want naar mijn idee heb ik wel onze werkafspraken opgevolgd, maar waarom voelt dit dan zo slecht?

Ik leg de situatie uit; formeel zijn we niet meer betrokken, maar we weten nu dat er iemand is die misschien in de problemen zit en de mevrouw in kwestie kent het wijkteam. Wat zou nu passend zijn? Hoe veilig is het eigenlijk om gewoon op de stoep te staan? Ik vertel dat ik in het verleden wel eens met de wijkagent langs ben gegaan in verband met de zorgen die er toen waren. Dat ging altijd prima. Hoe zou het zijn om dat gewoon nog eens een keer te doen? Ze kent mij en de wijkagent. Maar ze moet wel weten dat de woningbouw ons gebeld heeft...

Na het overleg bel ik de woningbouwvereniging. Ik leg uit dat ze wel aan mevrouw moeten laten weten dat ze met ons heeft gebeld en de medewerker vertelt dat de betrokken sociaal beheerder dat mevrouw al heeft laten weten. Ik bied aan om alsnog bij mevrouw langs te gaan en de wijkagent mee te nemen, we kunnen dan zien hoe de woonsituatie is en hoe het mevrouw gaat.

De woningbouwvereniging is blij met mijn telefoontje omdat ze zich echt zorgen maakten en ik fiets opgelucht verder; we willen er zijn voor de mensen in de wijk en we werken samen om de mensen te bereiken die het (misschien) nodig hebben!